SON SÖZ

Allah-ü Teâlâ, gönlümüzü kendi sevgisiyle ve sevdiklerinin sevgisiyle doldursun. Onların şefaatine kavuştursun. Onlarla başlayıp devam eden ve ömrümüz oldukça da devam edecek o büyükler silsilesini izlemekten mahrum bırakmasın. Dudaklarımızı da izlerinin tozunu öpmekten…

2000’li yıllar bütün dünyada “İslamofobi” nin sistemli olarak körüklendiği, iftiraların üretildiği, Müslümanların her bahaneyle horlandığı yıllar olmuştur. İftira ve aşağılama artan bir hızla devam etmektedir. Dinli/dinsiz İslam dışı toplumlar Müslümanları ortak düşman olarak görmekte, eylemlerinde dayanışmaktadırlar. Sâdece bu değil, Müslüman denilen ülkelerin halkları da hasım gruplar halinde parçalanmış, birbirleriyle savaşmaktadır. Oyun böyle kurulmuş, küresel istismar düzeni böyle işliyor. Bu istismar ve hegemonya projesinin iki ana amacı var:

Birincisi İslam Ülkelerinin kaynaklarını sömürmek:

Avrupalılar, 100 yıl önce Osmanlı’yı yıkmak ve petrol bölgelerini ele geçirmek için yaptıklarını şimdi daha geliştirilmiş teknikler uygulayarak tekrarlıyorlar. Müslüman ülkeleri kendi içinde veya birbirleriyle çatışmaya sokarak, kaynaklarını en kolay ve ucuza kapatacak şekilde sınırları yeniden tanzim etmek istiyorlar. PKK, Deaş, Boko Haram, El kâide… Hepsi de sömürgeci, zalim Batı ülkelerinin kurup, oynattığı taşeron örgütler değil mi?

İkincisi ise daha sinsî ve tehlikeli: İngilizlerin meşhur siyasetidir; doğrudan vurup tamamen yok etmezler. Dolambaçlı yollarla aslını bozup, kendi ürettikleri sahtesini tedâvüle koyarlar. Bu gün de genel anlamda İslâm coğrafyasında yapılan odur.

İslâmın dört temel kaynağı; Kur’ân-ı Kerîm, Hadîs-i Şerîfler, İcmâ-i Ümmet ve mezhep İmâmlarımızın içtihadlarıdır. Sinsî düşmanlar sâdece Kur’ân-ı Kerîmi ve birkısım hadîs-i şerîfleri öne çıkartıp,  itikad ve ameldeki mezhepleri kabul etmiyorlar. “Herkes nasıl anlıyorsa öyle Müslüman olmalı” telkiniyle, câhil ve haddi aşmakta cesur, mezhepsiz toplum üretme çabasındalar. Dahası tasavvuf ve edebten arındırılmış, içi boşaltılıp haramlar ve bidatler karıştırılmış bir din üreterek,  İslamiyet diye pazarlamak istiyorlar. “Dinde Reform, Ilımlı İslâm, Avrupa İslâmı, Diyalog İslâmı, Selefîlik” söylemlerinin altında bu sinsi amaç yatmaktadır.

“Müzik rûhun gıdasıdır” diyerek mâbedlere musikîyi soktular.  Müslümanlara “moda”ya uymayı telkin ederek dar giysili “Giyinik Çıplaklar”a dönüştürdüler. Minareleri hoparlör direğine çevirdiler. Yarın sıra, uydu yayınlarıyla sanal imamlara uyup, televizyonla cemaat tutmaya gelecektir…

Böyle bir yok oluşa sürüklenmemek için; müslümanların hem bilgili, hen de uyanık olmaları, “Küresel İslam Düşmanlığı / İslamofobya Projesi”ne karşı fikir ve eylem birliği içinde davranmaları gerekmektedir.

Bu ancak, dört temele dayalı İslam ortak paydasını bütün değerlerin(ırkî, coğrafî, iktisadî, örfî, siyasî…) önüne koymakla mümkündür. Aksi halde ırk, soy, örf, siyaset yoluyla Müslümanları parçalayıp kendi içlerinde ve aralarında çatışmaya sokarlar. 15 asırdır İslam coğrafyasında yetişmiş âlimlerin/velilerin eserleri yaşayışları, nasihatları bu konuda en etkili müracaat kaynaklarımız ve bütünleştiren harcımızdır.

Onlara müracat edince ne düşmanlık ne ötekileştirme kalmıyor,  sınırlar engel olmaktan çıkıyor.  Hukûkî sınırlar olsa da, topografya geçit vermese de, muhabbet dağları aşırtıyor.  Dillerini anlamasak da kıblemiz aynı, yüreklerimiz ayrı olsa da kalblerimiz bir atıyor. Allah dostlarının sevgisi insanları tek kalb yapıyor.

İslâm âlimlerini, Allah dostu bir veliyi sevince onlar bu sevgiyi hocalarına yönlendiriyorlar. Böylece Fahr-i Kâinat Efendimize (sallallahü aleyhi teâlâ aleyhi ve sellem) götüren bir muhabbet zinciri oluşuyor. Muhabbet sahibinin kalbine, istidadı derecesinde feyz akıyor…

Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) “Eshâbım gökteki yıldızlar gibidir. Hangisine uyarsanız kurtulursunuz” buyuruyor. Eshâb-ı kiram bu dünyadan gideli 15 asır oldu. Yollarına düştüğümüz, izlerini öptüğümüz âlim ve veliler de asırları aşırtarak, o yıldızlara ulaştıran sebeb-i saâdetlerimizdir. Sohbetleriyle, sohbetlerine kavuşamayanları yazdıkları eserleriyle kavuşturuyorlar.

O itibarla; benim hocam/mürşidim kim(ler)? Diye sormalıdır. Hocamın hocası, onların hocası… Sualine devamla, nereye dayandığını bilmeli, bulmalıdır. Bulamayanlar İslamofobya saldırısı ve mezhepsizlik akımları ortamında ehlisünnet yolunun dışında bir yola sapma tehlikesiyle karşı karşıyadır.

“Öpülesi İzler” ister kısa yoldan ister dolambaçlı uzun yoldan gidilsin, Fahr-i Kâinât, Server-i âlem Peygamber Efendimize (sallallahü aleyhi ve sellem) ulaştıran kutlu güzergâhı tarif etmektedir…

Dünyada iken duâm şudur:

Allahım, beni “El hayrunnâs men yenfehınnâs” hadîsi şerîfinin müjdesine kavuştur. İnsanlara hizmet edip duâsını almayı bana nasip eyle, Amel defterimi hayırla devam ettirecek eser(ler) bırakmayı ihsan eyle…

Vefatımdan sonrası için ise duâm:

Beni mahşerde sevdiklerinle haşreyle Allahım. “El mer-ü meâ men ehabbe” hadîsi şerîfinin müjdesine kavuşmaktır.

Kavuştur Rabbim…

Bu kitabı hazırlarken maksadım; o öpülesi izlerin sahiplerinden, Allah dostlarından şefaat istemektir. Okuyucularımdan hocama, önceki büyüklere fatiha göndermelerini ve bu âcize de duâ etmelerini istirham ediyorum…

İki şiirle bitirelim:

“Arayı arayı bulsam izini,
İzinin tozuna sürsem yüzümü.
Hak nasip eylese görsem yüzünü,
Ya Muhammed canım arzular seni”.

Yunus Emre

…

“Dest-bûsı ârzûsıyla ger ölsem dostlar
Kûze eylen toprağum sunun anunla yâra su”

(Dostlarım! Şayet onun elini öpme arzusuyla
ölürsem, öldükten sonra toprağımdan testi
yapın ve onunla sevgiliye su verin.)

Fuzûlî